Op 31 januari 1863 was het eindelijk zo ver, bij Koningklijk besluit kreeg een private maatschappij een vergunning voor het graven van de Komense vaart. In 1864 werd dan eindelijk de eerste spadesteek voor de aanleg van een nieuw kanaal tussen de "Kaai" van het kanaal Ieper-Ijzer en de Leie in Komen. De ambitieuze initiatiefnemers konden niet vermoeden welke enorme moeilijkheden hen te wachten stonden. Door het uitgraven van de open kanaalbedding werd de lokale Sint-Elooiweg onderbroken. De verbindingsweg, die toen bekend stond als "Gravier de Saint-Eloi" was ook belangrijk voor de kasteelbewoners, hun vele werknemers en de gasten. Om de doortocht van deze weg over de diepe kanaalsleuf te herstellen bouwde men de indrukwekkende Sint-Elooibrug. Het eerste ontwerp bestond uit een sierlijke boogbrug, maar werd te duur bevonden. Het uitgevoerde ontwerp voorzag in een stalen gebinte, rustend op twee dubbele gemetselde pylonen. De brug overspande de ongeveer 120 meter brede sleuf boven de kanaalbedding. De balustrade bestond uit fraai smeedijzeren hekwerk, het wegdek werd met kasseien belegd. De funderingen van de zware dubbele pylonen werden tot negen meter diep in de bodem ingegraven. Op 29 november 1912 kon de aannemer meedelen dat zijn opdracht voltooid was. Maar de triomf duurde niet lang, op 10 juni 1913 stortte een derde van de brug in. Op 23 juli 1913 was de instorting compleet. Tekst Lieven Stubbe, uit het boek "Het verhaal van de oude vaart, van tragedie tot trekpleister." verkrijgbaar bij:......